Ruim 700 mensen deden mee aan de Grolsch Columncontest, die eind januari van start ging. Een van die 700 mensen was ik. Ik heb niet gewonnen, maar mijn column is wel meegenomen in een bundel met de 33 meest eigenzinnige columns van Nederland.
Nu gratis te verkrijgen bij Nieuwe Revu of door de actie te ‘liken’ op Facebook.
Op de terug’psst’ende vrouw!
Het was een tijdje geleden, maar vandaag had ik er ineens twee te pakken op een fietsroute van nog geen honderd meter. Het zal gelegen hebben aan de lengte van mijn blouse-jurkje en het intense verlangen naar zwoele zomerdagen, want ineens ving ik, al trappende, een ‘pssst’ en een ‘smaksmak’ op. Afzenders: twee breed uitgemeten, niet bijzonder aantrekkelijke hangfiguren. Nu kun je daar als vrouw op reageren door dankbaar kushandjes te werpen naar de opdringerige aanbidder. Bij mij roept het echter alleen maar agressie en ergernis op.
Die agressie is blijven hangen nadat ik een zomer lang mijn bankrekening probeerde te spekken in een elektronicafabriek in het zuiden des lands. Naast een aantal fatsoenlijke, niet al te aantrekkelijke Belgen, werd het magazijn gerund door constant grijnzende Poolse jongens. Die Polen waren goed in twee dingen: het achterin inparkeren van steekwagens en het continue produceren van het geluidje ‘bzz bzz’. Na vier weken lang te worden begroet met deze oost-Europese versie van ‘pssst’ begon ik steeds vaker te hopen dat het geluid afkomstig was van een zwerm bloeddorstige bijen.
Alsof de Goden het zo bedoeld hadden werd ik ouder, een paar kilootjes dikker en bevond ik me steeds vaker in het gezelschap van mijn geliefde, die het talent heeft op pasfoto’s gevaarlijker te kijken dan een gemiddeld massamoordenaar op zijn intake-picture. Bovendien raakte ik vergroeid met mijn mp3-speler. Kortom: de overlast van gezoem, gepssst en gefluit verminderde ernstig naarmate de jaren verstreken. Toch gooit een enkele verwarde viezerik er nu nog wel eens een wanhopige versierkreet uit, gewoon om terrein af te bakenen en te laten zien dat hij een mannetje is. Vaak levert dat bij zijn eencellige vrienden een blik van oprechte bewondering op.
Na de onverwachtse pssst en smaksmak van vandaag, kwam naast agressie en ergernis echter een andere emotie om de hoek kijken: nieuwsgierigheid. Wat ik me vooral afvraag is: wat verwachten mannen die de moeite nemen hun lippen te tuiten en hun stembanden tot poliepen te schreeuwen op straat? Wat zou zo’n bronstige fluitert doen als je je handen op zijn brede borstkas zou leggen en in zijn oor zou terug pssst-en? Zijn er vrouwen die serieus denken ‘laatste kans, dus vooruit dan maar’? Of beter: zijn er vrouwen die de vunzigheid van geil kijken, hard pssst-en en dan lachend hun hangende vriendinnen aanstoten tot in de puntjes beheersen? Vrouwen in Nederland, verenigt u. Ga voortaan weer zonder man, mp3-speler en beenbedekking de straat op. Uit antropologische overwegingen. En laten we het terugpsssten tot een sport verheffen.
Op een bijzondere zomer!
Benieuwd naar meer ‘eigenzinnige’ columns van mijn hand? Ik blog ook op www.watikmeafvroeg.wordpress.com