Hond (column)

Daar stond ik, om kwart over 6 ’s ochtend, in mijn pyjama en op slippers, in de stromende regen, te trekken aan een riem. Op dik een meter afstand zat, lekker binnen op de mat, een hond die nog net niet zijn middelvingers naar me opstak (maar ook alleen omdat hij die niet heeft). “Kommmmm…

#Citytrip met #kids

Laatst plaatste ik op Instagram een foto van mij en mijn kinderen voor de Sacre Coeur. Wij spontaan springend op de voorgrond, de basiliek stralend achter ons. Het is een blije foto. Een foto die zegt: kijk ons het eens goed hebben, kijk ons eens het leven vieren, in de Stad van de Liefde. Zie…

Column: badkamerblues

We moeten een nieuwe badkamer. Dat vermoedden we eigenlijk al toen we acht jaar geleden in dit huis kwamen wonen en na de eerste douchebeurt tot onder de wc-pot moesten dweilen, maar toen laatst ook een aannemer de douchehoek tot rampgebied verklaarde en de voegen ‘voor nu even’ dichtsmeerde met goedkope grijze kit-prut tegen lekkage,…

Column: Meloenen vs passievruchten

Vorige week woensdag zat ik met klamme handen aan tafel bij drie buurtgenoten die ik nog niet kende. Ik was door Francien uitgenodigd voor de bijeenkomst van ondernemersvereniging VOL. Dat de avond in het thema stond van ‘jezelf pitchen’ had ik wel gelezen, maar ook snel weer verdrongen. Misschien zou het meevallen. Maar het viel…

Column: een minuscule ode aan doelloosheid

Twee jaar geleden, toen we van lockdown naar lockdown leefden, dacht ik dat het mijn gezinsleven ten goede zou komen als we een gezamenlijk hobbyproject zouden hebben. In een vlaag van coronagerelateerde ontoerekeningsvatbaarheid kocht ik daarom twee enorme vellen waar je – handmatig- duizenden minuscule ‘diamantjes’ op kunt maken, zodat je een hele grote, glimmende…

Jongens (kort verhaal)

Hij is vijftien, maar slaapt nog altijd met een knuffel. Een aap met kaalgekroelde armen en dof geworden kraalogen, die hij overdag verbergt onder zijn kussen en ’s avonds weer tevoorschijn haalt. Dan streelt hij met zijn vingers langs de dunne vacht en valt hij vaak rustig in slaap. Nu slaapt hij niet. Zijn bed…

Verloren (kort verhaal)

Hij staat bij het raam. Zijn vingertoppen volgen de regendruppels op de ruit, alsof hij ze wil vangen. “Pap?”, fluister ik. Hij draait zich om. Geen herkenning. Zijn wangen zijn vuurrood, zijn grijze haren plakken aan zijn voorhoofd. Ter hoogte van zijn kruis is zijn broek donkerder. Ze hadden me gewaarschuwd, toch schrik ik. Hij…

Column: Geef iedereen 160 dagen genietverlof, klooipauze of uitblaastijd

De afgelopen weken zag ik ‘m meerdere keren voorbijkomen op mijn tijdlijn: de petitie voor 21ste-eeuws verlof. Het idee, kort door de bocht? 160 dagen betaald verlof voor alle ouders na de geboorte van hun kind, zodat de zorg gelijker kan worden verdeeld, net als in Finland. Teken ik, dacht ik steeds. Maar ik scrolde…

Op Ruwe Planken

Deze maand vierde ik mijn allereerste prozapublicatie, in Op Ruwe Planken- literair tijdschrift voor beginnende schrijvers. De verhalen, schetsen, fragmenten (geef ze een naam) zijn ontstaan tijdens de schrijfcursussen die ik de laatste jaren volgde. Toevallig gaan ze allemaal over hetzelfde vrij ongezellige onderwerp (verlies en de (on)kunde om daarmee om te gaan). Daarom heb ik…

Hij van mij

Hoe persoonlijker mijn teksten, hoe minder ik ze deel. Daarom bleef dit gedichtje over de mooiste en heftigste periode uit mijn leven lange tijd binnen de veilige kring van dichtcursus-deelnemers. Nu deel ik het toch, met angst voor fronsen en zuchten en gniffels, omdat ik blij word van het schrijven en er beter in wil…

Ontwaken

Dertig jaar lang dacht ik dat ik aangeboren aartslui was.  Maar er scheen iemand in me te wonen die van hardlopen houdt. En zo vond ik mezelf de (vroege) ochtend voor mijn 38ste verjaardag terug in de polder bij Utrecht, om 21,1 kilometer te gaan hardlopen. Wat een cadeau. Echt waar.

Eeuwig

Ik had de eer om een afscheidsgedichtje te schrijven voor een bijzondere mevrouw, die bijna honderd jaar lang alles uit het leven heeft gehaald. Een vrouw die ik niet gekend heb, maar die ik precies voor me zag dankzij de verhalen van haar kleindochter, die het gedicht voorlas tijdens de uitvaart.