Veertig vieren

Veertig worden. Het is een mijlpaal waar ik persoonlijk wat minder naar uitkijk. Maar mijn vriendin Jorieke vond het helemaal geen straf om die leeftijd aan te tikken. Sterker nog: ze vierde haar 40 uitbundig. Omdat het leven een feest is. Gelijk heeft ze.

Eigenwijze wielen

Of ik iets kon schrijven voor haar jarige vader, vroeg een vriendin me. Ik ken haar vader en zag hem direct voor me. Onbezonnen op zijn racefiets. Trappend door verdriet, genietend van het leven. Hij stuurde me een berichtje om me te bedanken. Het had hem geraakt, schreef hij. En dat raakt mij dan weer.

Klein geluk

De laatste maanden schreef ik zoveel persoonlijke gedichtjes en teksten voor anderen. Maar iets voor mijn eigen moeder op papier zetten, dat lukte niet. Te bekend en te persoonlijk. Zoiets. Toen ze 65 werd, kon ik het toch. Omdat het, zeker nu, een dag is om te vieren wat er wel is. Om te vieren…

Dagen van gras

Ooit, in een vorig leven, leefde ik van festival naar festival.  Die weekenden vol muziek en vriendschap leken oneindig. Ik vond het dan ook heel tof dat één van de festivalgangers me vroeg de sfeer van ons weekendje Lowlands 2007 in woorden te vangen. Het werd dit gedicht. En het hangt nu bij hem aan…

Salut

Sinds kort volg ik de schrijfcursus Buitelende Beelden. Eén van de opdrachten tijdens deze cursus was een gedicht te schrijven waarin een plek centraal stond. Ik schreef dit gedicht, over de zachtste stad die ik ken. In een volgend leven ga ik in Gent wonen.

Blijf

Een gedichtje over missen, over houden en over hopen dat we degene die we missen altijd een beetje bij ons kunnen houden. Mijn nicht, die haar moeder (mijn lieve tante) verloor, vroeg me om deze tekst te schrijven. Het werd een universeel gedichtje voor iedereen die iemand moet missen.

Gedachtje

Sommige mensen zijn heel attent. Die sturen kaartjes bij iedere gelegenheid, bellen regelmatig gewoon om te kletsen en komen bij je langs als er iets aan de hand is. Sommige mensen lijken niet attent. Want die blijven thuis en laten niets van zich horen. Dat wil niet zeggen dat ze niet aan je denken. Ze…

Een even

Een gedichtje dat ik schreef na een extreem trieste gebeurtenis. In de hoop dat woorden nog iets van steun kunnen bieden.

Groet (van de zee aan de burgemeester)

Na 11 jaar nam een bijzondere burgemeester afscheid van zijn Zeeuwse gemeente. Zonder receptie, maar met een gedichtje dat ik (namens zijn dochter) voor hem mocht schrijven. Trots en vereerd!

Plan B: geen plannen

Maanden geleden wist ik al: eind maart zit ik thuis. Het vooruitzicht: weinig werk, veel pyjama. Ik had er zin in.

Ongepast? Communicatie in Corona-crisistijd

Ongepast. Zo oordeelde een klant van één van mijn opdrachtgevers deze week over een mailing waarvan ik de tekst had geschreven. Lichte paniek, toen ik dat hoorde. Wat had ik twee weken geleden ook alweer precies getikt? Ik las de mail en haalde opgelucht adem. Geen ongelukkige Corona-inhaker, geen misplaatste grap en ook geen zwaarmoedige…

Zonnig

De postbode verraste me met bubbels deze week, verstopt in een shopper, gerold in een hamamdoek en voorzien van een kaartje. Met mijn tekst. Ik hoop dat de teamleiders van Teamleiders.nu net zo blij zijn met hun zomerpakket als ik met deze nieuwe opdrachtgever.

Winkelwoordkunsten

Voor alle rokkenjagers, tassendragers, aandachtvragers, gokjeswagers en altijd-slagers (m/v): heel veel mooie kleding én mijn eerste winkelruitwoordkunsten vind je nu bij Louis | Elise concept store in Leidsche Rijn Centrum.

Maandag (dichtdag)

Sinds ik een gedichtenwedstrijd won, ben ik wat meer tijd vrij gaan maken om met taal te spelen. Zonder opdracht, zonder verder doel. Het zet mijn hersenen op een andere manier aan het werk. En mijn hoofd tegelijk even op pauze. Dit gedichtje, maandag, is het eerste dat ik deelde op social media. En nu…