Maanden geleden wist ik al: eind maart zit ik thuis. Het vooruitzicht: weinig werk, veel pyjama. Ik had er zin in.

Nergens in mijn voorspelde droomscenario kwamen echter twee kinderen voor. Laat staan thuisonderwijs, een gestreste vriend, een beangstigend virus en een bewegingsruimte van zo’n vierkante kilometer. Wat ik gepland had, was een volledig door mezelf in te vullen staycation. Een week pauze, na zeven jaar zorgen en parttime werken, fulltime mezelf in tweeën delen en deadlinestress wegscheppen bij de zandbak.

Volgens mijn verheugende planning zou mijn jongste zoon nu zo’n beetje gewend zijn op school. Dat zou betekenen: hij vijf dagen per week weg van huis, en ik wekelijks tien vrije uren extra. Die herwonnen vrijheid zou ik eerst heel even betreuren, dan kort en intensief vieren en vervolgens vullen met lezen, leren, (hard)lopen en vooral: werken. De opdrachten zouden binnenstromen. De zilvervloot zou binnenvaren.

Zo ging het dus niet. Het universum had andere plannen.

Net toen ik hier wereldkundig wilde maken dat ik bakken met tijd kreeg voor nieuwe opdrachten, ging de wereld op slot. Er ging geen tweede kind naar school: ik kreeg twee kinderen thuis. Werk werd minder, de wereld werd kleiner, de dagen langer en leger, maar tegelijk voller én waardevoller dan ik ooit had kunnen bedenken. Want we zijn samen en we zijn gezond.

Natuurlijk, tijdens mijn geplande, zelfverkozen staycation had ik waarschijnlijk een ander boek gepakt dan Pinkeltje, of Spelling voor groep 3. Maar ik heb alsnog lol in het lezen. De zon schijnt, Zoom werkt, hardlopen mag nog, kinderen uitlaten kan nog én we zitten ruim in de pyjama’s en het toiletpapier.

Bovenal leer ik me suf. Vooral op het gebied van loslaten. Er valt immers niks meer te plannen. Er valt niets te voorspellen. Er valt vooral een hoop te hopen. En uiteindelijk veel meer te verheugen dan ik ooit voor mogelijk hield.