Daar stond ik, om kwart over 6 ’s ochtend, in mijn pyjama en op slippers, in de stromende regen, te trekken aan een riem. Op dik een meter afstand zat, lekker binnen op de mat, een hond die nog net niet zijn middelvingers naar me opstak (maar ook alleen omdat hij die niet heeft). “Kommmmm…
Auteur: Carolien Dircken
Nieuw: kortecopyklusclusters 📆
Sinds ik voor communicatiebureaus werk, weet ik hoe heilig planningen zijn en hoe handig het is als je als copywriter op het juiste moment paraat kunt staan om die planning rond te krijgen met je copykunsten. Aan de andere kant weet ik hoe onhandig het kan zijn als mijn schrijfweken van de korte copyklussen aan…
Campagnes en concepten
Spelen met taal vind ik het allerleukste aspect aan mijn werk. Daarom ben ik ook altijd uitzinnig blij als ik mag meedenken over campagnes en campagneconcepten. Als copywriter bij O-bureau werkte ik voor de GVB. We bedachten de campagne What the Bliep (tegen zwartrijden) en laadden de campagne ‘Waar Amsterdam je ook brengt, daar zijn…
De Levensclub – interviews
Hoe ga je verder met leven als je hoort dat je doodgaat? Dat is de centrale vraag in de interviews die ik had met Ton, Marleen, Erlinde, Loes en Door. Allemaal kregen ze te horen dat ze ongeneeslijk ziek zijn óf moesten ze afscheid nemen van iemand. De Levensclub verzamelt verhalen van deze mensen. Over…
Open Hiring
Als copywriter bij O-bureau was Start Foundation een van de leukste projecten waar ik me mee bezig mocht houden. Ik schreef de teksten voor de website en campagne van Open Hiring. Een mooie initiatief dat uit Amerika is overgewaaid naar Nederland: werk voor wie wil werken. Zonder sollicitatiegesprek of gedoe.
Denken, doen, Deventer
Voor Gemeente Deventer schreef ik, op verzoek van Today en Oogmerk, een krachtige employee value propositon (EVP). Kortom: een tekst die vat waar deze werkgever voor staat én de toon zet voor alle communicatie. Ik zou er bijna zelf gaan werken.
#Citytrip met #kids
Laatst plaatste ik op Instagram een foto van mij en mijn kinderen voor de Sacre Coeur. Wij spontaan springend op de voorgrond, de basiliek stralend achter ons. Het is een blije foto. Een foto die zegt: kijk ons het eens goed hebben, kijk ons eens het leven vieren, in de Stad van de Liefde. Zie…
Kampvuurverhalen
Schrijvende kampeerders of kamperende schrijvers opgelet! Ik heb een plan. Al een tijdje. Een plan waarvoor ik mensen enthousiast ga krijgen, denk ik. Maar ook een plan dat heel makkelijk op een fictieve plank kan belanden, weet ik. Daarom deel ik het plan alvast met jullie. In de hoop dat er massaal mensen, mijn stokken…
Column: badkamerblues
We moeten een nieuwe badkamer. Dat vermoedden we eigenlijk al toen we acht jaar geleden in dit huis kwamen wonen en na de eerste douchebeurt tot onder de wc-pot moesten dweilen, maar toen laatst ook een aannemer de douchehoek tot rampgebied verklaarde en de voegen ‘voor nu even’ dichtsmeerde met goedkope grijze kit-prut tegen lekkage,…
Column: Meloenen vs passievruchten
Vorige week woensdag zat ik met klamme handen aan tafel bij drie buurtgenoten die ik nog niet kende. Ik was door Francien uitgenodigd voor de bijeenkomst van ondernemersvereniging VOL. Dat de avond in het thema stond van ‘jezelf pitchen’ had ik wel gelezen, maar ook snel weer verdrongen. Misschien zou het meevallen. Maar het viel…
Column: een minuscule ode aan doelloosheid
Twee jaar geleden, toen we van lockdown naar lockdown leefden, dacht ik dat het mijn gezinsleven ten goede zou komen als we een gezamenlijk hobbyproject zouden hebben. In een vlaag van coronagerelateerde ontoerekeningsvatbaarheid kocht ik daarom twee enorme vellen waar je – handmatig- duizenden minuscule ‘diamantjes’ op kunt maken, zodat je een hele grote, glimmende…
Terug op de markt (bijna)
Ik ben niet zo’n uitmakerig type. Met mijn middelbare schoolscharrel van 23 jaar geleden heb ik inmiddels twee kinderen en een hypotheek. En mijn vriendinnen uit de tweede klas zijn nog altijd mijn dagelijkse whatsapp-hulplijn bij huis-tuin- en keukenleed. Die loyaliteit is een eenvoudige keuze: zolang iets leuk is en goed gaat, wil ik het…
Jongens (kort verhaal)
Hij is vijftien, maar slaapt nog altijd met een knuffel. Een aap met kaalgekroelde armen en dof geworden kraalogen, die hij overdag verbergt onder zijn kussen en ’s avonds weer tevoorschijn haalt. Dan streelt hij met zijn vingers langs de dunne vacht en valt hij vaak rustig in slaap. Nu slaapt hij niet. Zijn bed…
Verloren (kort verhaal)
Hij staat bij het raam. Zijn vingertoppen volgen de regendruppels op de ruit, alsof hij ze wil vangen. “Pap?”, fluister ik. Hij draait zich om. Geen herkenning. Zijn wangen zijn vuurrood, zijn grijze haren plakken aan zijn voorhoofd. Ter hoogte van zijn kruis is zijn broek donkerder. Ze hadden me gewaarschuwd, toch schrik ik. Hij…
Column: Dag drs.Dircken (waarom ik mezelf- van mezelf- nooit meer zo mag noemen)
“Ik heb gisteren tijdens dat etentje nog zitten opscheppen over jou.” Ik kijk mijn moeder verbaasd aan. Ze is geen opschepper en ik heb voor zover ik weet niet echt opschepwaardige feiten gepleegd de laatste tijd. “Oh?”, zeg ik dus. Verbaasd. Nieuwsgierig. “Ja”, lacht ze. “Ik heb verteld dat jij doctorandus bent. In de sinologie.”…