Het is koud. Het miezert. Ik ben moe en ik heb geen zin. Toch sta ik buiten, in mijn roze hardlooplegging. Waterzak op mijn rug, veel te warme muts op, handschoenen aan en sporthorloge om. “Klaar?”, vraagt Ilse. Ik start het horloge. De tijd begint te lopen. Wij ook. Kilometer na kilometer praten we weg,…
Auteur: Carolien Dircken
Column: Geef iedereen 160 dagen genietverlof, klooipauze of uitblaastijd
De afgelopen weken zag ik ‘m meerdere keren voorbijkomen op mijn tijdlijn: de petitie voor 21ste-eeuws verlof. Het idee, kort door de bocht? 160 dagen betaald verlof voor alle ouders na de geboorte van hun kind, zodat de zorg gelijker kan worden verdeeld, net als in Finland. Teken ik, dacht ik steeds. Maar ik scrolde…
Poehee in het museum
Museum Tot Zover heeft de kaarten en posters van Poehee opgenomen in een tentoonstelling over (Dutch) design & de dood. Ben je in de buurt? De tentoonstelling is nog tot januari 2023 te zien!
Op Ruwe Planken
Deze maand vierde ik mijn allereerste prozapublicatie, in Op Ruwe Planken- literair tijdschrift voor beginnende schrijvers. De verhalen, schetsen, fragmenten (geef ze een naam) zijn ontstaan tijdens de schrijfcursussen die ik de laatste jaren volgde. Toevallig gaan ze allemaal over hetzelfde vrij ongezellige onderwerp (verlies en de (on)kunde om daarmee om te gaan). Daarom heb ik…
Hij van mij
Hoe persoonlijker mijn teksten, hoe minder ik ze deel. Daarom bleef dit gedichtje over de mooiste en heftigste periode uit mijn leven lange tijd binnen de veilige kring van dichtcursus-deelnemers. Nu deel ik het toch, met angst voor fronsen en zuchten en gniffels, omdat ik blij word van het schrijven en er beter in wil…
Poehee: moois voor minder mooie mijlpalen
Bij Poehee vind je heel veel moois voor minder mooie mijlpalen. De juiste woorden. Hartjes onder de riem. Opstekers bij tegenvallers. Kaartjes, posters (en straks waarschijnlijk ook boekjes en zakdoekjes) die alles zeggen. Met troosttekstjes van mij en prachtig design van Buro Walkie Talkie. Volg ons ook op Instagram.
Nieuwe site voor Noshirt
Het mooiste mannenondermodemerk heeft een nieuwe website! Als vaste tekstschrijver voor Noshirt schreef, las en dacht ik mee over goede koppen en krachtige copy. Heel blij met het resultaat en met het fijne team waar ik als freelancer deel van uit mag maken. (En super dankbaar voor de mooie foto’s die Alex Vreeman van mij/ons…
Horeca (en corona) als hoofdonderwerp
Sinds een aantal maanden werk ik als (freelance) redacteur op de redactie van horecavakblad Entree. Een bijzondere (en hele fijne) opdracht in gekke tijden. Bijna dagelijks spreek ik ondernemers die hun zaak zo goed en zo kwaad als het gaat draaiende houden. Zo ook de drie hoteliers die ik sprak voor het novembernummer. Ik begon…
Ontwaken
Dertig jaar lang dacht ik dat ik aangeboren aartslui was. Maar er scheen iemand in me te wonen die van hardlopen houdt. En zo vond ik mezelf de (vroege) ochtend voor mijn 38ste verjaardag terug in de polder bij Utrecht, om 21,1 kilometer te gaan hardlopen. Wat een cadeau. Echt waar.
Eeuwig
Ik had de eer om een afscheidsgedichtje te schrijven voor een bijzondere mevrouw, die bijna honderd jaar lang alles uit het leven heeft gehaald. Een vrouw die ik niet gekend heb, maar die ik precies voor me zag dankzij de verhalen van haar kleindochter, die het gedicht voorlas tijdens de uitvaart.
Veertig vieren
Veertig worden. Het is een mijlpaal waar ik persoonlijk wat minder naar uitkijk. Maar mijn vriendin Jorieke vond het helemaal geen straf om die leeftijd aan te tikken. Sterker nog: ze vierde haar 40 uitbundig. Omdat het leven een feest is. Gelijk heeft ze.
Eigenwijze wielen
Of ik iets kon schrijven voor haar jarige vader, vroeg een vriendin me. Ik ken haar vader en zag hem direct voor me. Onbezonnen op zijn racefiets. Trappend door verdriet, genietend van het leven. Hij stuurde me een berichtje om me te bedanken. Het had hem geraakt, schreef hij. En dat raakt mij dan weer.
Klein geluk
De laatste maanden schreef ik zoveel persoonlijke gedichtjes en teksten voor anderen. Maar iets voor mijn eigen moeder op papier zetten, dat lukte niet. Te bekend en te persoonlijk. Zoiets. Toen ze 65 werd, kon ik het toch. Omdat het, zeker nu, een dag is om te vieren wat er wel is. Om te vieren…
Dagen van gras
Ooit, in een vorig leven, leefde ik van festival naar festival. Die weekenden vol muziek en vriendschap leken oneindig. Ik vond het dan ook heel tof dat één van de festivalgangers me vroeg de sfeer van ons weekendje Lowlands 2007 in woorden te vangen. Het werd dit gedicht. En het hangt nu bij hem aan…