Twee jaar geleden, toen we van lockdown naar lockdown leefden, dacht ik dat het mijn gezinsleven ten goede zou komen als we een gezamenlijk hobbyproject zouden hebben. In een vlaag van coronagerelateerde ontoerekeningsvatbaarheid kocht ik daarom twee enorme vellen waar je – handmatig- duizenden minuscule ‘diamantjes’ op kunt maken, zodat je een hele grote, glimmende zebra en beer krijgt. Kun je inlijsten en aan de muur hangen. Of gewoon weggooien. Diamond painting heet het. Plakken op nummer.

Drie keer raden hoe dat afliep.
Juist.

Het gezinsproject werd mijn project.

Of beter: mijn guilty pleasure. Urenlang verloor ik me in het bevestigen van lichtbruine, donkerbruine, koffiebruine, karamelbruine, zwartbruine, roodbruine en alle andere tinten bruine en zwarte plakkertjes op het vakje met het juiste nummertje. Ik vergat te werken, te koken, ik vergat mijn kinderen: ik ging helemaal op in de glittertjes.

Tot het echte leven weer begon, ik wakker werd uit de sluimermodus en besefte dat ik kostbare uren van mijn leven had verkwanseld aan het creëren van iets afzichtelijks. Half creëren eigenlijk, want ik was nog lang niet klaar met plakken. Maar er waren weer restaurants te ontdekken! Vrienden te zien! Voorstellingen te bezoeken! Sportclubjes te supporten! Dingen om voor te leven! Diamond painten leek nóg doellozer dan het al die tijd al was geweest.

Nu liggen er dus al anderhalf jaar twee halfglimmende dierenposters en duizenden losse minidiamantjes in mijn kast. Als ik af en toe de deurtjes opentrek, hoor ik ze hun denkbeeldige plakkende tongetjes klakken. Oh, oh, oh, wat een tijdsverspilling ligt hier! Had je nou echt niks beters met je leven kunnen doen dan dit? Had je geen boek kunnen schrijven in die tijd? Vrijwilligerswerk kunnen doen? Een intelligente film kunnen kijken?
Ze sparkelen nog wel, die steentjes. Maar weinig joy en veel guilt.

Toch kreeg ik deze week ineens weer zin om de beer en de zebra uit hun weggemoffelde posities te bevrijden en opnieuw te laten shinen. Juist omdat ik nog belastingaangifte moet doen, een interview moet uitwerken en een heraanmelding bij het Broodfonds moet regelen. Juist omdat ik mijn dag helemaal kan vullen met nuttige dingen, belangrijke dingen, cultureel verantwoorde, sociale dingen, de échte dingen in het leven. Juist omdat alles wat ik doe weer een doel heeft. Of moet hebben.

Juist daarom heb ik ineens behoefte aan doelloos diamantjes plakken. Aan de meditatieve modus van het oneindig lang het juiste bruin op het juiste nummer leggen. Aan verdwijnen in lelijkheid, zonder besef van tijd. Zonder dat er iets af moet.

Ik heb me nog kunnen bedwingen. Voorlopig. Maar mocht iemand me kwijt zijn dit weekend: grote kans dat ik glimmend aan tafel zit. En je compleet ben vergeten.