Ik ben niet zo’n uitmakerig type.

Met mijn middelbare schoolscharrel van 23 jaar geleden heb ik inmiddels twee kinderen en een hypotheek. En mijn vriendinnen uit de tweede klas zijn nog altijd mijn dagelijkse whatsapp-hulplijn bij huis-tuin- en keukenleed. Die loyaliteit is een eenvoudige keuze: zolang iets leuk is en goed gaat, wil ik het zo houden.

Afgelopen september hield ik me niet aan dat zelfbedachte levensvoorschrift. Ik zette mijn zakelijke relaties en flierefluitleven aan de kant voor een wild avontuur: ik ging in loondienst. Niet omdat mijn werk als freelancer niet leuk meer was of niet meer goed ging. Maar mijn midlife-modus miste iets. Collega’s. Structuur. Het idee ergens onderdeel van te zijn.

Al die dingen vond ik bij het bureau dat me een half jaar geleden officieel verkering vroeg. Ik zei ja tegen de leukste collega’s. Tegen werken op vooraf afgesproken uren (en niet in de avonduren omdat alles tegelijk moet). Tegen veel lachen, nieuwe dingen leren, mooie dingen maken en best wel memorabele uitjes.

En toch.
Tóch heb ik besloten om met hangende pootjes terug te keren naar mijn oude liefde, mijn oude leven. Het freelancersbestaan.

“Het is een beetje zoals in een lange afstandsrelatie”, zei mijn collega toen ik mijn snelle, maar goed overdachte en niet onverwachte vertrek aankondigde. “Je vindt elkaar heel leuk, maar het werkt gewoon nét niet.” Dat is precies wat ik voel.

Na dertien jaar freelancen is een (voor mij) ingeplande agenda in een 9 tot 5-structuur gewoon een brug te ver. Een stap te groot. Een duik te diep. Ik mis de vrijheid, de chaos, het directe contact met mijn opdrachtgevers. Mijn eigenwijze werkwijze. En stiekem ook gewoon het rondje rennen tussen twee interviews door.

Dus maakte ik het uit. Niet leuk voor mijn niet-uitmakerige inborst en natuurlijk ook niet voor die kersverse verkering, maar er vloeiden geen tranen, er knalden geen deuren, er vlogen geen verwijten over en weer. Sterker nog: ik blijf nog even, tot de zomer, en daarna gaan we als goede vrienden uit elkaar. En hopelijk ook gewoon nog een beetje samen verder.

Dat geeft me nu de ruimte om me niet meteen in allerlei nieuwe hals-over-kop-romances te storten, maar eens even goed uit te zoeken waar mijn hart nou precies harder van gaat bonken. Waar ik echt goed in ben, waar ik nog meer gelukkig van word. Het is ook een goed moment om me daar dan meteen een nieuwe look bij aan te laten meten (door Kim), die straks naar alle aantrekkelijke opdrachtgevers lokroept: mij moet je (weer) hebben!

Kortom: ik ga de komende tijd vooral lekker aan mezelf werken. En dan weer lekker voor mezelf.