Laatst plaatste ik op Instagram een foto van mij en mijn kinderen voor de Sacre Coeur. Wij spontaan springend op de voorgrond, de basiliek stralend achter ons. Het is een blije foto. Een foto die zegt: kijk ons het eens goed hebben, kijk ons eens het leven vieren, in de Stad van de Liefde. Zie ons eens dat avontuurlijke gezin zijn dat zomaar in een meivakantie een wereldstad bezoekt.

Wat je niet ziet op de foto, is dat er op vier meter van onze voeten een dikke rat ligt te ontbinden onder een overvolle vuilnisbak. Je hoort het toeristentreintje niet, dat elke tien minuten met z’n getingeltangel onze trommelvliezen binnen dendert. Je merkt niks van de Eiffeltorensleutelhangerverkopers die -net buiten beeld- als gieren om ons heen cirkelen. En je ziet zeker niet hoe ik een paar minuten na het maken van de foto twee hongerige jongens de trappen voor de kerk opsleur, slalommend door een woud van selfiesticks.

Vier uur, twee openbaretoiletbezoeken en vijf hoosbuien lang hebben we het volgehouden in de stad die dag. Toen onze oudste zoon zijn oren, ogen en neus tegelijk dicht probeerde te knijpen bij het binnengaan van de zoveelste metro en zijn broertje midden op de Champs Elysees weigerde om nog een stap te zetten, wisten we dat we het Louvre niet meer gingen redden. Dat de volgende stop het zwembad op de camping zou zijn.

“Was leuk he?”, hielden we elkaar voor zodra we in de trein terug naar die veilige, suburbiaanse camping zaten en de stad bij elke kilometer verder van ons afgleed.
“Ja, vooral dat parkje met die honden”, vond de jongste.
“En het ijsje”, zei de oudste.

Geen woord over de Eiffeltoren, Montmartre of die boottocht die we een dag eerder hadden gemaakt. Onze kinderen hadden Parijs gezien. Beleefd. Geproefd en geroken. En nee, ze hoefden er de volgende dag niet per se terug naartoe. Volgend jaar ook niet trouwens.

Aan de rand van het zwembad zat ik diezelfde middag nog wat prikkels binnen te harken op social media. Nadat ik onze waanzinnige metropoolavonturen met de wereld had gedeeld, bekeek ik plaatjes van al die andere avontuurlijke mensen in mijn tijdlijn die #citytrips maakten, als dan niet met #kids. Ze hadden het allemaal leuk, want ze lachten.

Ik verdwaalde ik in hun levens en belevenissen. Al scrollend smolten mijn verse ervaringen als sneeuw voor de zon. Ik vergat spontaan het kamikazeverkeer, de dode ratten en mijn koppige kinderen met hun vurige zwemwens. Sterker nog: ik zag meteen weer mogelijkheden voor nieuwe minivakanties, in andere steden, met mijn eigen, zelfde gezin.

Ik bleef hangen op een post over Praag. Och, Praag, daar hadden mijn vriend en ik het vroeger fantastisch gehad samen. Ik Googelde hoe je er met de trein kon komen en fantaseerde ons gezin zo relaxed en avontuurlijk als ik ons zou willen hebben. Spontaan springend op een zonovergoten Karelsbrug.

Geen wolkje aan de lucht.