Vijf jaar lang heb ik me verdiept in de geschiedenis van China. Ik heb karakters gestampt, papers geschreven en de hele studie Heel Erg Serieus genomen. Geen krant die mijn kennis wil gebruiken. Geen magazine dat mijn artikel over de kunstscene in Beijing wil plaatsen. Geen markt voor, geen interesse in.

Gelukkig zijn er ook onderwerpen die je als journalist in je schoot geworpen krijgt. Al is die woordkeuze in deze situatie ietwat dubieus. Ik ben namelijk zwanger en dat geeft me in vijf maanden tijd, zonder al te veel moeite, ineens toegang tot een heel nieuw, breed spectrum aan onderwerpen en tijdschriften. Vrouwen lezen graag over hun groeiende buik en de Grote Gebeurtenis die komen gaat. Herkenbaar. En dus stond ik op 15 oktober, met mijn gelukkig niet opgeblazen zwangere hoofd, paginagroot in het AD. Ik had 8 boeken gelezen over zwanger zijn en bevallen en heb daar mijn mening over gegeven. Zo simpel was het. Ik heb er zelf nog niet eens een kind voor op de wereld hoeven zetten. Laat staan vijf jaar op moeten studeren. Maar dat maakt me niet minder trots op het resultaat.