Baby’s zijn niet perfect. Sterker nog: ze hangen van de productiefoutjes aan elkaar. In mijn WIJ column pleit ik voor olifantendracht en een compleet gebit bij de geboorte. “En kunnen vrouwen dan meteen een ritssluiting krijgen?”
Bouwpakket baby
Wonderlijk vond ik het, die keren dat ik tijdens een echo keek naar dat kleine wezentje dat zich in mijn buik aan het klaarmaken was voor het echte leven. Dat zo’n toevalstreffertje zomaar handjes en voetjes kreeg, dat hij meeat van wat ik naar binnen werkte en dat ie op een gegeven moment zelf aangaf dat hij klaar was voor lancering: ongelofelijk.
Waar ik echter iets minder over te spreken ben, is de manier waarop Moeder Natuur vervolgens het pakketje afleverde. Als twee willekeurige, onzichtbare elementen kunnen uitgroeien tot een baby met handen, voeten, een ruggengraat en een eigen karakter, dan verwacht je toch dat het evolutietechnisch ook net na de geboorte wel iets handiger kan? Ik zie een aantal verbeterpunten. (En dan sla ik voor het gemak de bevalling zelf even over. Want dat vrouwen nog steeds niet geboren worden met een ritssluiting vind ik de grootste misser.)
Zo is er dat maagklepje. Een onderdeeltje dat- als ik mijn omgeving als referentiekader mag gebruiken- bij de helft van de baby’s niet helemaal lekker werkt. Daar krijgen ze reflux van. Is het niet het klepje, dan zijn het de darmen die voor problemen zorgen. Groeien ze allemaal overheen, maar het zorgt de eerste maanden voor ellende en een hoop overbodig gehuil- bij ouders en baby. Dan zijn er ook nog de schoonheidsfoutjes, zoals lange vingernagels die je niet mag knippen, maar waarmee kinderen wel hun eigen gave gezichtje kunnen bewerken. En er is het raadsel van het melkgebit. Welke ontwerper heeft dat opgenomen in het babybouwpakket? Anderhalf jaar lang moeten die arme kinderen door helse pijnen, koortsaanvallen, rode billen en dito wangen, en voor wat? Melktanden. Een tijdelijke oplossing. Geef die kleintjes toch een compleet gebit én een cursus drinken zonder bijten als ze nog rondzwemmen in de buik.
Nu ik erover nadenk: is het geen plan om de toekomstige generaties gewoon iets langer te laten doorsudderen bij moeder en ze, naast een gebit en een gefixt maagklepje, meteen het communicatievermogen mee te geven waarmee ze honger, dorst, slaap en verdriet kunnen uitspellen? Gewoon nog een maandje of drie om de laatste puntjes op de i te zetten voor we het perfecte wezentje gaan verpesten met onze doe-het-zelf kunsten?
Ja, het is voor die eerste generatie langdraagmoeders wellicht even lastig om een twaalfponder met tanden op de wereld te zetten. Maar je hebt daarna veel minder opstartproblemen, dus meer tijd om bij te komen. En bovendien durf ik te wedden dat het, na deze aanpassing in het ontwerpplan der mensheid, ook rap zal gaan met die ritssluiting voor vrouwen. Iedereen blij, toch?