Het mooiste dat ik in 2018 heb mogen schrijven: deze column voor WIJ magazine (oktober):

Kinderwens

“Ik ben gestopt met de pil”, zei ze. We waren nog niet zo lang afgestudeerd, hadden nog geen idee wat we wilden worden, maar voor haar stond één ding vast: er zou een kind komen. Voor het eerst zou een goede vriendin moeder worden. Ik stond te springen. Zij zou een baby baren, ik zou een baby knuffelen. Precies de rol die toen nog aansloot bij de status van mijn eierstokken. En dus wachtte ik enigszins ongeduldig tot Het Goede Nieuws kwam.

Maar dat kwam niet. Na een jaar zonder pil was er nog geen baby in aantocht en volgden er ziekenhuisbezoeken. Onderzoeken. En uiteindelijk Het Slechte Nieuws: ze zou niet zomaar moeder kunnen worden. Mijn vriendin ging de medische molen in. Ineens werd het krijgen van een kind een kwestie van heel veel gedoe met naalden en vriezers. En erger: haar hoop kreeg een limiet: drie pogingen gedekt door de zorgverzekering. Jaren verstreken, maar alle pogingen om zwanger te raken mislukten. En naarmate de teleurstellingen en bijwerkingen van de hormonen zich opstapelden, raakte het vergoedingspotje leeg en nam de hoop op een dikke buik steeds verder af.

Toen kwam het onvermijdelijke moment dat ik zelf Groot Nieuws had. Nooit voelde blijdschap daarover ongepaster dan toen ik het haar vertelde. Maar negen maanden later zat ze bij me op de bank haar lieve zelf te wezen. Met mijn baby in haar armen en een grote glimlach op haar gezicht, maar nog altijd zonder baby in haar buik. Net als drie jaar later, toen ik voor de tweede keer moeder was geworden en zij het halve land doorkruiste om bij mij te komen luisteren naar het bevallingsgedoe en de borstvoedingsellende waar ze dolgraag over mee had willen praten. Het idee dat ik misschien wel nooit zo aan haar bed zou zitten, zorgde voor extra liters kraamtranen.

Elke keer als we elkaar zagen, vroeg zij me naar mijn kinderen en ik haar naar haar kinderwens. En hoewel ze steeds een andere aanpak had – het even laten rusten, het alternatieve circuit in, toch nog maar een poging wagen- nooit was er De Grote Verrassing waar ik, na bijna tien jaar, toch nog stiekem op hoopte. Misschien wel tegen beter weten in.
Toen ze laatst voor me stond met een geheimzinnige, grote glimlach, durfde ik er dan ook niks achter te zoeken. Pas toen ze sprak over een ‘leuk nieuwtje’, zag ik het buikje. Een bolletje van veertien weken dat negen jaar in één klap naar de achtergrond bonjourde. Het is zover. Mijn vriendin wordt moeder. Ik wens haar het sterkste bevallingsverhaal, de mooiste gebroken nachten en de meest legendarische spuitluiers ooit. En ik kan niet wachten tot ze me er alles over kan vertellen. Als ik straks eindelijk aan haar kraambed zit.